Raar muziekje.
In mijn niet aflatende zwerftocht naar fijne muziek kom ik wel eens iets tegen. Vroeger toen we nog jong en onschuldig waren gingen we naar de Artiest (veel Rolling Stones elpees in de bak die 9,90 gulden kostten en natuurlijk Never Mind the Bollocks here`s the Sex Pistols) en Sjoerdsma ( de eerste elpee van Normaal voor een tientje. Snel naar mama gelopen om een tientje en die kreeg ik ook nog. Ik luister er nog steeds naar) . de platenzaken in Dokkum. Koptelefoontjes op en met een rotgang de single of elpee afluisteren waarvan je hoopte dat die je bij je noten zou grijpen tot je een brok in je strot zou krijgen. In Leeuwarden bij Sound and Vison en vooral King Kong . Zo`n elpee waarvan je droomde als je `m 12 maal af had gespeeld voor je naar je nest ging (Frankenchrist van The Dead Kennedys). Zo`n elpee waar je je levensvisie op baseerde.
Vandaag de dag gaat dat allemaal wat gemakkelijker. You Tube is een oord waar je meer kunt vinden dan je ooit had kunnen dromen. En het lollige is dat je dingen tegenkomt waarvan je niet eens dacht ze bestonden.
Ik kijk veel naar Sonic Lobotomy, een programma op de local Boston television met de meest vage punkbands. Via dat programma kwam ik op KEXP en via dat kwam ik Lucius tegen. Ik ben een ouwe punker, ik heb een diepe liefde voor Oi muziek. Meebrullen in een waas van bier en kameraadschap (natuurlijk SHARP want racisme houden we niet van), punkmuziek waarin sociale misstanden aan het licht komen waar het linkse gedachtegoed wordt verspreid (nee, dat bestaat niet meer, een partij als de PvdA is echt niet meer links, fuck off!), schreeuwerige herrie van Motorhead, the Misfits en noem ze allemaal maar op, the Hudson Falcons, Yellow Stitches en the Antibodies. Zuipen, roken en sociaal gerelateerde agressie.
Maar ik stuitte dus op Lucius. Geen herrie maar uiterst brave muziek die me wel meteen bij de noten greep. Eén gitarist, Peter Lalish, die autistische trekken lijkt te hebben en speelt op een Silvertone gitaar. De gitaar was goedkoop, de koffer waarin de gitaar verkocht werd kon gebruikt worden als versterker. Volkomen in zijn eigen wereld slide gitarend. De andere gitarist is Andrew Burri, Multi-instrumentalist en vocalist. Met een blik in de ogen alsof ie met shellshock uit de eerste wereldoorlog is gekomen. Vocaal een topper en als het uitkomt doet ie percussie naast het werk op de Fender. De band beschikt ook over Dan Molad. Drummer, producer, bandlid en het uiterlijk van een Slavische seriemoordenaar die met een drumstick en een sambabal zijn kit af staat te tuigen.
De dames zingen. Omdat ze beide de leadvocals wilden doen doen ze dat. Holly Laessig en Jess Wolfe. Beiden zijn elkaar op school tegen gekomen en wisten al snel dat het het White Album van de Beatles in een female uitvoering wilden gaan maken. Uiteindelijk kwam de hele boel samen in Lucius. Beide in dezelfde koddige pakjes, de jaren 70 revisited?
Met name het eerste nummer is geweldig. Erg clean opgenomen en vooral het gitaarspel van de als autist vermomde Lalish is bijna betoverend. Kijk naar beide gigs. Beide live maar net zo clean opgenomen als New York van Lou Reed.